Vintra ĝojo - filmeto

Tiun ĉi sonartikolon verkis kaj produktis Andreo Bach el Gdynia en Pollando

Hodiaŭ mi prezentos al vi filmeton. Mi ekpensis, ke antaŭ ol rigardi, vi tralegos la tekston, kiu aperas dum la laŭvicaj filmscenoj. En ĝi vi rigardos kelkajn gastojn de mia vintra ĝardeno. Ili estas pruvo, ke la vintro ne nepre estas morta periodo, kvankam oni pli ŝatas la sunon, verdecon kaj la varmetan aeron de la somera periodo. Mi do komence legas al vi la filmkomenton.

Granda moviĝo ekestis en mia ĝardeno ĉi-vintre, kiam mi pendigis nutraĵon por birdoj. De frumateno ĝis antaŭvespero alflugas ĉi tien multaj malsatuloj. Dum unuj jam nutras sin, la aliaj per rapida eksido forpelas ilin okupante mem la lokon, kiu ĵus iĝis libera.

Tiu ĉi malgrandulo nomiĝas sovaĝa kanario kaj vi vidas ŝajne kelkan similecon al la kutima kanario, kiu posedas flavan ventreton. Desupre ĝi rigardas sian manĝaĵon malproksime. Ĝi bekas grajnojn, kiuj falis malsupren.
Jen ni povas vidi kelkajn individuojn de la sama specio, kiuj rekte sur la neĝo nutras sin, kvazaŭ purigante ĝian supraĵon.

Dum momento ni povis observi du birdojn, kiuj sidis sur la sama manĝbuleto. La estulo, kiu restis tie, iom similas al la ordinara grizkolora pasero. Ĝi tamen estas nomata montpasero, kiu kompare kun sia kuzo havas pli brunajn plumetojn kaj la karakterizan brunan ĉapeton.
         Ni povas vidi paruojn, kiuj klopodas forpeli ĝin, dum ĝi ŝajnas tute ne rimarki ilin.

Kaj denove la purigado de la neĝo. Nun tiun ĉi rolon ludas la birdo nomata esperante merlo, kaj verŝajne ĝi estas merlino, kiu aspektas iom morne kaj similas iom al la sturno, ĉu ne?

Ho, kia kontrasto. Kiel nomiĝas la beluleto kun la dika beko?  Ĝi estas kokotraŭsto. Ĝi ne estas ofta gasto, sed ĝi ankaŭ deziras gustumi nian kuirejon, kvankam ĝia beko bone taŭgas por disrompado de malmolaj grajnoj kaj kernoj. Ni ĝuu ankoraŭ dum momento ĝian belan plumaron.

Kaj denove surprizo. Vizitis nin tipe arbara birdo, nome la pego. Verdire ĝis la arbaro estas ĉirkaŭ kilometro, do de kie ĝi eksciis pri la regalo en mia ĝardeno?
Rigardu, ĝi trovas iun laboron ĉe mia betulo, ĝuste pro tio oni nomas ĝin arbokuracisto. Videble la arbo ne estas tute sana? Mi do dankas al tiu ĉi specialisto pri trovado de vermoj, kiuj kutimas vintrumi en la arba ŝelo, eĉ se arbo unuavide aspektas bele.  Laboru, laboru, kara, kaj kuracu nutrante vin abunde!

Mirigis min ankaŭ frugilego, kiu intencis manĝeti sur mia betulo, kies maldikaj branĉetoj estus devintaj forteni ĝin de tiaj provoj. Ĝi tamen havis sian planon, kiun ĝi volis realigi. Ne estis facile, sed ĝi estis persistema. Kaj finfine ĝi profitis. La granda beko tute ne malhelpis kaj la manĝo bongustis. Dum momento ĝi perdis la kontakton kun sia frandaĵo, sed post kelkaj sekundoj la bankedo plu daŭris.
         La branĉetoj de la betulo ne estas tro oportunaj por tiel grandaj birdoj, ĉar ili estas tre elastaj. Ili ankaŭ estas tro densaj, por ke la frugilego povu facile moviĝi inter ili.

Kaj jen la griza turdo, kiu ĵus alflugis de malproksime, kaj pro tio ĉi-jare ni povas vidi ĝin por la unua fojo. Kiel ni vidas, ĝi ŝajne soifas kaj pro tio manĝas la neĝon. Ĝi purigas sian bekon, kvazaŭ la neĝo estus malpura.
Kaj nun ĝi komencas prizorgi siajn plumojn. Ĝia kapablo ĉiudirekte turni la kapeton estas tre impona.
La „tualeto” daŭris multe pli longe ol montras ĉi tion tiu ĉi filmeto, kaj post ĉio la birdo denove komencis manĝi la neĝon kaj forflugis, ĉar aperis iu malamiko de la birdoj...

...la kato. Ĝi ekŝatis la arbojn en mia ĝardeno, kaj ankaŭ la betulon. La kato estas ĉiutaga gasto de mia posedaĵo. Kiam ĝi aperas ĉi tie, la birdoj ĉesas sin nutri. Komence, mi pensis, ke la kato intencas ĉasi. Ĝi iom post iom ĉirkaŭrigardis, ĉirkaŭrigardis... kaj fine transsaltis sur la surkreskitan de la hedero barilon. Ĝi faris kelkajn paŝojn kaj post momento malaperis.

La vintro estas ankaŭ la periodo de ĝojo, ne nur por la kromnutritaj birdoj. Rigardu mian hundon, kiu ne povas elteni hejme, kiam mi aŭ iu ajn komencas deneĝadi la korteton. Ĝi estas senlaca dum la okupo kaj kun ekscito atendas ĉiun laŭvican ĵeton de la blanka lanugo, volonte saltas post ĝi volante kapti ĝin. Ofte ĝi prenas la neĝon al sia buŝo kaj kvazaŭ manĝas ĝin. Krome estas bonega okazo purigi sian dense harkovritan felon. Kaj kia ĝojo!

La ĝojo videbliĝas ankaŭ, kiam oni rigardas la birdetojn, kiuj iomete timeme sed gaje paŝetas tra la neĝkovrilo, trovante plurajn grajnetojn, ebligantajn travintri la vintron.