Televidilo gravas por malriĉuloj
Kion bezonas homoj kiuj nenion posedas? La ekonomikisto Abhijit Banerjee prezentas alternativan komprenon pri malriĉeco. Laŭ li ni havas malĝustan komprenon pri malriĉeco kredante ke la nutrado havas prioritaton por malriĉuloj. Tamen studoj montris ke tio ofte ne estas ĝusta. Se malriĉuloj ricevas monon ili ne nepre elspezas ĝin por nutraĵoj. Ofte ili preferas aĵojn kiel alkoholo, cigaredoj, dolĉaĵoj, ĉeltelefono aŭ eĉ televidilo.
Kiam Banerjee estis en Maroko li renkontis viron kiu asertis ke li ne havas sufiĉe por manĝi. Sed kiam la ekonomikisto vizitis lin en sia kabano li malkovris tie televidilon. Kelkfoje telespektado estas pli grava ol manĝado. Ankaŭ malriĉuloj bezonas spekti pozitivaĵojn por konservi esperon kaj energion. Neniu homo povas ŝovi ĉiujn rekompencojn estonten. Tio forrabas ĉian motiviĝon. Ofte la malriĉuloj orientiĝas malpli al estonteco ol ni. Ni loĝantoj en industriaj landoj ja multe pli regas nian vivon. Sed se en malriĉa lando ĉiu ne okazanta pluvo povas signifi katastrofon, la malpli forta orientiĝo al la estonteco povas havi sencon. Al la malriĉuloj ankaŭ mankas la infrastrukturo kiu al ni bonfartuloj plifaciligas la planadon por la estonteco.
Al la malriĉuloj en landoj de la "Tria mondo" mankas ŝparkasoj aŭ pensiaj asekuroj kaj do la homoj devas zorgi pri sia estonteco alimaniere. Ekzemple en malriĉaj kvartaloj oni vidas multajn domojn parte konstruitajn. Banerjee mem plenkreskis en Kalkuto en kvartalo kie loĝis multaj malriĉuloj kaj li povis observi kiel ili konstruis siajn domojn paŝon post paŝo. Se la malriĉuloj havis iom da mono ili aĉetis kelkdekon da brikoj kaj malgrandan sakon da cemento kaj plukonstruis sian domon.
Rilate al la alta naskocifero kiel unu el la plej grandaj problemoj en la batalo kontraŭ malriĉeco Banerjee nur parte subtenas la proponon vaste disdoni kontraŭkoncipilojn. Nome en kulturoj kie la virinoj nur malofte eliras el la domo celita disdono ja havas sencon. En tiaj situacioj la aplikado de kontraŭkoncipiloj plialtiĝas se eblas varbi virinojn el la vilaĝo kiel kunlaborantinojn de la programo kaj se tiuj virinoj vizitas la aliajn virinojn hejme - kiam la edzo forestas. Tamen ĝenerale la spertoj montras ke paroj kiuj volas limigi la kvanton da propraj infanoj ankaŭ sukcesas en tio - helpe de modernaj aŭ tradiciaj kontraŭkoncipaj metodoj. Unue devas ekzisti la deziro teni la familion malgranda.
La ekzemplo de Brazilo montras ke eblas influi la deziron havi pli aŭ malpli da infanoj. La forte malkreskinta naskocifero de la lando ŝuldiĝas plejparte al la televido kiu atingis dum la pasintaj jardekoj eĉ plej forajn regionojn. Tiel nomataj sapoperoj kiuj montras la belan vivon de paroj en la supra meza klaso kun neniuj aŭ malmultaj infanoj prezentiĝis en ĉiu kabano sur la televida ekrano. Tio spronis la homojn imiti tion, kiel komparaj studoj montras. En regionoj kiujn la televido atingis, la nombro da infanoj malkreskis. Evidente la ŝanĝo de sociaj normoj estas pli grava ol la facila aliro al kontraŭkoncipiloj.