Subakva sporta fiŝado je apneo

Tiun ĉi sonartikolon verkis kaj produktis Gian Piero Savio el Israelo

Familiaj travivaĵoj kaj dilemoj

Ekde infanaĝo mi abomenas ĉasadon.  Jam delonge mi ne plu manĝas viandon de mamuloj, ĉar ekestis en mi profunda respekto kaj sentemo rilate al tiu ĉi klaso de la animala regno, kiu evolucie tiom similas al ni, posteuloj de la praestaĵo "homo sapiens" (t.e. "homo saĝa"), kiel ni estas, aŭ eble, ni "devus" esti.

Mi senprobleme manĝas laktaĵojn, ovojn, fiŝojn kaj kortobirdojn, opiniante, ke ĉio tio konstituas nemalhaveblan homan nutraĵon. Tamen kelkfoje mi okaze pripensas tiun ĉi aferon kaj spertas iom da konfuziĝo pro pensoj kaj sentoj, kiuj kontraŭdiras tian konduton. Jen ekzemplo.

Mia filo, profesie instruisto pri matematiko kaj fiziko en supera lernejo, jam kelkajn jarojn ŝatokupas pri submara fiŝkaptado je apneo. Li mergiĝas kaj longe naĝas sub la akvo helpe de naĝiloj, plonĝmasko kaj spirtubo por respiri krozante marsurface.

Por ĉasi la fiŝojn li uzas subakvan pafilon, nomatan "arbalete", kiu helpe de elastaj tendenoj kapablas subite kaj fortege antaŭenpuŝi ŝtalan lancon ĝis maksimuma distanco de 3-4 metroj. Tiu ĉi lanco estas konektita per fadeno al turnilo de fiŝkano por reteni kaj fine mankapti la pafitan predon.

Por kapti fiŝon oni devas aŭ hazarde renkonti ĝin aŭ, retenante sian spiron dum maksimume 2-3 minutoj, mergiĝi je profundo de 15-20 metroj, embuske atendi surfunde aŭ surrife hazardan predon liberan en ĝia natura vivmedio, al ĝi sukcese alproksimiĝi ĝis 3-4 metroj kaj paftrafe enpiki ĝin.

Ĉi tiu tekniko postulas specifajn atletajn kapablojn, bonegan ĝeneralan nivelon de fizika preparado kaj optimuman sanstaton de la kardio-cirkula sistemo. Krome, ne sufiĉas havi longtempan apneo-kapablon, nepre necesas scii kiel reguligi ĝin por taŭge kaj longe agi subakve. La subakva fiŝisto devas havi, samtempe, apartan adapton al la mara medio kaj profundan konon de la kutimoj de la celataj fiŝspecioj, akireblan nur per sperto de multaj submaraj horoj.

La modernaj surteraj ĉasistoj, kvankam asertante, ke ili agas sporteme, fakte ili tute ne donas iun ajn ŝancon al iliaj predoj. Per altpreciza ĉasfusilo, ofte eĉ ekipita per teleskopa celilo, kun altefikaj kugloj, je distanco de centoj da metroj, ili pafas preskaŭ tute senkonsciajn bestojn. Nu, vere, ĉu tio estas sportema spirito? Do, laŭ tiu ĉi specifa punkto, subakva ĉasado je apneo estas sendube multe pli "ĝentlemana" kaj akceptebla agado.

Antaŭ kelkaj tagoj, post kelkaj frumatenaj horoj de tre laciga mergiĝado apud submara fora rifo je profundeco de 18 metroj, mia filo sukcesis fiŝkapti esceptan fiŝon (vidu la supran foton). Temis pri plene plenkreska "skombro", 30 kilogramojn peza kaj 140 centimetrojn longa. Laŭ lia rakonto vere temis pri ege malfacila kaj penege akirita kaptado. Laŭ la situacio de ĝia ovaro, temis pri fiŝo, pli-malpli 13-jaraĝa, kiu jam finis sian reproduktan ciklon.

Kompreneble mi sincere gratulegis mian fiŝiston kaj plurfoje frandis kune kun ĉiuj familianoj la ege bongustan fiŝeĝon. Tamen mi sentis samtempe ankaŭ aflikton pri tiu belega natura mortigita besto!

Guste hieraŭ mia filo, dum trejniĝa mergiĝo sen pafilo proksime de la marbordo, renkontis malnovan konaton, t.e. plenkreskan "labrakon", kies teritorion li jam konis kaj kiun antaŭe li ne sukcesis kapti. Scivoleme tiu ĉi fiŝo tre alproksimiĝis al li, ĉirkaŭnaĝadis, longe rigardis kaj sekvis lin. Mia fiŝisto emociplene kaj solene deklaris, ke nun li ne plu povu pafi tian amikon.  

Se vi estas scivolemaj pri subakva fiŝado je apneo, vi povas spekti
la suban filmeton, kiun mi faris jam antaŭ pli ol tri jaroj por nia loka komunuma televidkanalo. Mi pardonpetas, sed, ĉefe pro amaso da poresperantaj okupoj, mi ne povis subtitoli la filmeton Esperante. Tamen, onidire, "bildo valoras pli ol mil vortojn", do, des pli moviĝantaj bildoj!