Senpolvigita kanzono

Tiun ĉi sonartikolon verkis kaj produktis Andreo Bach el Gdynia en Pollando

Hodiaŭ iomete spontane mi preparis por vi ion senpolvigitan - mi povas diri - ĉar temas pri mia kanzono, kiun mi kantis, kiam mi estis ankoraŭ dekkelkjarulo, kaj mi volis konkeri korojn de knabinoj. Tiam ekestis mia kanzono sub la titolo "Knab' malkuraĝa", kaj mi bone memoras tiun ĉi kanzonon, ĉar ĝi tre plaĉis al multaj personoj. Mi eĉ kantis ĝin dum nuptaj baloj kaj oni volonte dancis ĉe tiu ĉi akompano, ĉe tiu ĉi kanzono. Do se vi permesos mi ankaŭ al vi kantos kaj mi proponas ankaŭ ekkoni vortojn, kiujn mi ĉi-sube skribas.


Mi ankoraŭ deziras aldoni, ke komence tiu ĉi kanzono estis nur en la pola lingvo, kaj poste mi esperantigis ĝin, kiam mi fariĝis esperantisto kaj aperis neceso kanti por gesamideanoj.
Mi deziras al vi bonan amuziĝon!

                            I
Mi amas ŝin, sed tute ŝi ne scias tion.
Mi amas ŝin, sed mi al ŝi diris nenion.
Mi amas ŝin, sed estas mi tro malkuraĝa.
Mi amas ŝin, sed tia am' estas domaĝa.
                          Ref.:
Ĉar mi estas timulo tia,
ke plu kaŝita restos am' mia.
Amon konfesi volus mi tiel,
sed mi tro timas, do diru kiel konkeri ŝin?
                           II
Mi vidis ŝin, kiel surstrate ŝi promenis.
Mi vidis ŝin, sed mi al ŝi tamen ne venis.
Mi vidis ŝin, ŝi floris kiel bela floro.
Mi vidis sed, nur ŝin sopiris mia koro.
                           Ref.:
Ĉar mi estas timulo tia...
                           III
Pretiĝis mi, kaj ŝi en parko sidis sola.
Pretiĝis mi, sed mia korp' fariĝis mola.
Pretiĝis mi, eĉ ne moviĝis buŝo mia.
Ĉu tamen plu min atendados koro ŝia?
                           Ref.:
Ĉar mi estas timulo tia...


La vortoj estas tute simplaj, sed ĉu ne estas tiel ofte en la vivo, kiam junaj knaboj deziras konkeri la koron de iu junulino, ĉu ili ĉiam estas kuraĝaj? Mi ne estas certa. Kaj pri tio ĉi ĝuste estas mia kanzono.