Profesia klerigo kaj Esperanto
125 jarojn post kiam aperis la unua lernolibro de la "Lingvo Internacia" nun finfine estas bona tempo por pensi kiel eblas pligrandigi la praktikan utilon de Esperanto. Se oni konsideras Esperanton "lingvo de paco kaj amikeco", tio ja taŭgas por instigi homojn kunveni en internaciaj renkontiĝoj aŭ por viziti unu la alian. Sed tio ne sufiĉas por doni impeton por plua kreskado de la lingvo.
Pli forta ol la intereso renkonti homojn el aliaj landoj kaj viziti geamikojn en la tuta mondo estas la demando kiel homoj povas plibonigi siajn vivocirkonstancojn. Tio povus esti la motoro por la antaŭenigo de nia afero. Se Esperanto iel povas kontribui al pli bona vivo, tiam ĝi ricevos multe pli da atento kaj aprezo.
Mi ne scias kiom da profesioj ekzistas en la mondo: Ĉu estas centoj, ĉu miloj? Por plej multaj el ili necesas iu profesia kleriĝo, do la homoj devas post la ĝenerala lernejo lerni sian profesion en apartaj fakaj lernejoj resp. ili devas kompletigi kaj plivastigi siajn profesiajn sciojn apud la laboro en apartaj kursoj.
La evoluo de la tekniko kaj de la ekonomio necesigas ĉiam pli grandan specialiĝon. La faka scio do pli kaj pli disvolviĝas, sed male al la scienca sektoro kie ĉio estas skribe fiksita, en la profesia metia sektoro la faka scio multe pli ligiĝas kun unuopaj homoj kiuj persone transdonas tiun scion al siaj posteuloj. Tiu transdono de scio tamen ne ĉie funkcias same bone. Ĝi tie funkcias kie ankaŭ la sociaj rilatoj funkcias, ekz. en vilaĝoj kaj en malgrandaj urboj kie la homoj konas unu la alian. Ekzemple en Germanio la sudo estas pli riĉa. Tie la sociaj rilatoj bonege funkcias kaj montriĝas ke la infanoj en lernejo pli bone progresas ol infanoj en norda Germanio kaj tie precipe en grandaj urboj kie la sociaj rilatoj esence malpli bone funkcias ol en la sudo.
La specialiĝo estas mondskala fenomeno. Homoj el malgrandaj landoj devas serĉi sian profesian kleriĝon ofte en eksterlando, ĉar en la propra lando tio ne eblas, ĉar mankas la fakuloj kiuj povus instrui laŭ tiu speciala fako. Havi internaciajn kursojn aŭ eĉ kompletajn lernejojn kie oni povas akiri la necesan fakan scion estus do granda helpo, pecipe se la instrulingvo estus Esperanto. Tiel fakuloj el diversaj landoj povus instrui lernantojn el pluraj landoj. Esperanto tiam povus servi kiel "lingvo de paco kaj kunlaboro" kaj tiel ĝi povus akiri grandan praktikan utilon.
Por trovi komencon por tia agado mi volas estonte pli ofte pritrakti profesiajn temojn kaj mi invitas vin, karaj geaŭskultantoj, skribi ion pri via profesia situacio por eltrovi ĉu eblas entrepreni ion ĝuste en via fako. Tiu agado certe ne alportos tujan sukceson sed postulas persiston. Sed tio principe estas vojo por sukcesigi nian lingvon.