Pri nia lingvo

Tiun ĉi sonartikolon verkis kaj produktis Andreo Bach el Gdynia el Pollando

kun eksterlanda gasto en nia klubejo

Kiam de tempo al tempo al ni alvenas esperantistoj el alia lando, tiam en la klubejo okazas granda festo. Ĝuste nun ni havis la okazon gastigi esperantistinon el Svedio dum du sukcesaj vesperoj en la klubejoj en Gdinio kaj Sopoto. Krome mi mem kun kelkaj gdinanoj, kiuj akompanis ŝian tutan estadon en la Triurbo, povis babili kun ŝi preskaŭ la tutan mardon, ĉar ni kune veturadis tra diversaj lokoj per mia aŭtomobilo tiam. Mi decidis dividi kun vi fragmente la etoson de unu el la vesperoj en Sopot, kie mi ĉeokaze ŝaltis mian sonregistrilon. En ambaŭ klubejoj regis nur Esperanto, kio verŝajne estis tre instiga travivaĵo por ĉiuj el ni, pri kio povas atesti granda frekvenco. Pluraj el ni kaptis la okazon por interŝanĝi kelkajn frazojn kun la persono, kiu ne konas la polan, dum la aliaj nur aŭskultis la interparolantojn. Do vi ankaŭ bonvolu aŭskulti niajn voĉojn.

- Andreo, ĉu vi volus ion aldoni, ĉar vi estas nia gardisto de lingvouzo. - Kion aldoni, preskaŭ ĉio jam estis dirite. Tamen, se mi povas ion diri. Kiel ĉiam mi deziras instigi ĉiujn esperantistojn, ke ili uzu Esperanton ĉiukaze, ĉiumomente, ke ili ne evitu paroladon, eĉ se mankas tempo, eĉ se mankas vortoj. Ni praktikas nian lingvon ĉiam, ni ĉiuj, eĉ tiuj, kiuj pli bone ĝin konas, pli bone ĝin uzas. Eĉ tiuj personoj praktikas kaj neniu ofendiĝas, kiam alia persono serĉas vorton, pripensas longe - tio estas normala afero! Pro tio paroli Esperante, praktiki ĝin, provi paroli Esperante estas la plej grava afero! Kaj, kion diri? Ĝuste min interesas plialtigo de la nivelo de Esperanto ĉe ĉiu esperantisto, inkluzive de mia persono, kompreneble. Ĉar mi estas konscia, ke uzante ĉiutage, aŭ lernante, aŭ skribante ion, mi ĉiam lernas, mi ĉiam perfektiĝas. Pro tio ĉiu el ni devas fari tion. Kaj la plej grava afero, laŭ mia opinio, por ke tiu ekkono aŭ ekrego de E-o okazu estas, ke ĉiu esperantisto laŭ sia nivelo ĉiutage almenaŭ kelkajn minutojn laŭte legu la esperantajn tekstojn - tio estas la ĉefa kondiĉo. Se ni tion ne faros, ni forgesu, ke ni uzos E-on, ke ni praktikos nian buŝon - tio neniam okazos.

Kaj la dua afero pri kiu mi, profitante hodiaŭ la okazon, dezirus paroli, estas tio, ke ni havas hodiaŭ multajn okazojn aŭskulti E-on ĉiutage. Ne nepre en Pola Retradio, ne nepre en Esperanta Retradio, estas diversaj radiofonioj, estas multaj, pluraj filmoj, materialoj en la interreto en Esperanto, kiujn ni povas rigardi, kaj klopodi kompreni, ĉar ne ĉion ni ĉiuj dekomence komprenas, ke, nu, nur uzi tion! Do ni aŭskultu E-on!

Kaj mi povas diri, mi estas persono feliĉa, ke mi uzas E-on, ke mi ĉiam pli bone parolas - sed tiu ĉi, nu, perfekta stato estas antaŭ mi ĉiam, kompreneble - mi ne volas min tro multe laŭdi. Sed mi estas persono feliĉa pro tio, ke mia Esperanto vivas en mi ĉiutage. Se mi ŝaltas mian poŝtelefonon, mian magnetofonon, aŭ alian aparaton, kaj aŭskultas E-on, mi scias, ke la lingvo vivas, mi estas trankvila, mi ne pensas pri fina venko. Laŭ mia opinio - Esperanto ĝuste funkcias! Kaj aliaj personoj - ofte ili estas komencantoj, pardonu, - renkontiĝas kaj diras: "Ho, kiom malmulte da esperantistoj! Ho, se eĉ pli multe da junaj homoj fariĝu esperantistoj! Ho, kiel kapti tiujn junulojn?"

Kaj kien ni celas? Laŭ mia opinio - nenien! Estas ni, kiuj lernu E-on! Estas ni, kiuj ĝin praktiku! Estas ni kiuj ĝin ĝuu! Estas nun momento por fari tion! Kaj dankon, sufiĉas.

- Oni devas esti tiagrada egoisto - tiel, kiel li diras pri si mem, ke li estas - ĉiu ajn devas esti tia egoisto, ke oni pensas pri si mem, mem lernas. Ĉar neniu alia povas, neniu alia povas lerni por mi! Kaj se li lernas, tio ne eniras vian kapon, tion vi devas mem fari. Kaj krom tiuj maŝinoj, pri kiuj li parolas, ekzistas ankaŭ io, kio nomiĝas vortaro - oni ne timu ĝin!

Se estas vorto, mi ne konas, oni povas rigardi, oni povas skribi ĝin por si kaj legi, relegi plurfoje. Ĉar estas lernado - kiel la malnovaj, ĉu ne, romianoj diris, estas ripetado, ripetado.             
- Repetitio, repetitio est mater studiorum.                                                   
- Absolute! Kaj mi aŭdis iun instruiston antaŭ nelonge diri pri la gimnazianoj en la lernejo (li estis gimnazia instruisto) - "La gelernantoj, ili volas koni, sed ili ne volas lerni". Sed ni ne estas, vi ne estas tiaj - vi volas lerni por koni.

- Kaj ĉeokaze mi pensas, ke ni, parolante Esperante ĉiuokaze, ne nur estante eksterlande, atestas, ke tiu lingvo vivas, ĉu ne? Kaj tio estas la laboro por ekstera societo, ĉu ne - ekster esperantistoj. Ĉar mi rimarkis, kian grandan intereson vekas, ekzemple en trajno, ke personoj parolas en tiu iu lingvo - "Kiu lingvo estas?" Ĉu ne? Kaj tio estas la bona okazo simple por demonstri kaj atesti, ke ĝi funkcias. Kaj mi pensas, ke kompreneble estas iom maldece, se iu parolas "Lernu, lernu!" kaj mem ne scipovas - tio estas iu falsa situacio, ĉu ne?

Verŝajne vi travivis ion similan en viaj klubejoj, sed mi ekpensis, ke iuj el vi trovos interesaj la okazintajn ĉe ni spontanajn eldirojn pri ja ŝajne grava, ja ŝajne aktuala demando, pri kiu respondecas ja ni ĉiuj.