La Dia Volo

Tiun ĉi rakonton de nekonata aŭtoro prilaboris kaj produktis Andreo Bach el Gdynia en Pollando

Iu homo nomata Johano kuŝante sub arbo komencis mediti kaj parolis al si:
- Mi ne kredas, ke ĉio okazas laŭ la Dia intenco. Li tre volis ekkoni la Dian vojon kaj kial la mondo tiel aspektas. Daŭre meditante pri tio li petis la Dion pri la respondo. Li profunde endormiĝis kaj tiam subite ekstaris ĉe li Anĝelo kaj alparolis:
- Iru kun mi, Johano, kaj mi montros al vi la Dian volon.
Sen longa pripenso li postiris la Anĝelon, kiu diris:
- Ni vizitos kelkajn domojn kaj tiam vi ekkonos, kio estas konforma al la Dia intenco.

La unuan tagon ili gastis en la domo de bona, nobla homo, kiu anoncis al ili:
- Ĝoju kune kun mi, ĉar hodiaŭ mi interpaciĝis kun mia malamiko kaj konfirme mi ricevis de li oran pokalon. La sekvan tagon ili adiaŭis la homon, tamen en la duono de la vojo Johano ekvidis, ke en la sako de la Anĝelo troviĝas tiu ora pokalo.
- Kiel vi povis? - li ekkriis. - Vi ŝtelis al tiu ĉi bona homo tiun ĉi karan donon?
La Anĝelo tamen suprenlevis la manon kaj diris: - Tia estas la Dia volo!

Post kelkaj horoj ili vizitis la domon de iu malbenanta avarulo, tre malbona homo, kiu nek pensis konvertiĝi. Li malbenadis, malbondeziradis kaj priridadis ĉiujn.
Elprofitante la momenton de la malatento de la dommastro la Anĝelo enŝovis la oran pokalon al la ŝranko de tiu ĉi avarulo kaj tie ĝin forlasis. Ili eliris senvorte el la domo, sed Johano indigniĝis:
- Kiel vi povis forlasi tiel karan aĵon en la domo de tia malbona homo? - li parolis per alta voĉo.
Sed la Anĝelo denove suprenlevis la manon kaj diris: - Tia estas la Dia volo! Johano neniel komprenis tion, sed li jam ne plu demandis. La severa rigardo de la Anĝelo malvarmigis lian streĉiĝon.

Ili do iris plu al la kabano de iu malriĉa sed pia homo. Lia familio vivis tre povre kaj tiuj ĉi homoj lamentis pro sia sorto. Ili apenaŭ vivtenadis sin. La Anĝelo diris al ili:
- Ne ĉagreniĝu, la Dio helpos vin!
Tamen elirinte el la domo la Anĝelo elmetis alumetojn kaj subbruligis ĝian pajlan tegmenton. La domo tuj flamiĝis. La ŝokiĝinta Johano komencis estingi la flamojn, sed la Anĝelo malpermesis lin. Tiu ĉi tamen kriadis:
- Kiel vi povas subbruligi la domon de tiu ĉi povrulo? Vi devus helpadi al homoj, kaj ne turmentadi ilin.
La Anĝelo respondis: - Vi diris, ke vi volas ekkoni la Dian volon, do ne entrudu vin, sed iru plu!

Irante ili atingis laŭvican domon, kie vivis patro kun okjara fileto. La fileto estis la tuta ĝojo de la paĉjo, kiu permesadis ĉion al li. Ili tranoktis do ĉe tiu ĉi viro. Matene ili volis daŭrigi sian vojaĝon kaj la Anĝelo petis, ke la fileto montru al ili la pluan vojon. Lia patro konsentis, sed avertis:
- Gardu lin, por ke nenio okazu al li!
La knabo montris la vojon al la migrantoj kaj volis jam reveni hejmen, sed la Anĝelo ekpetis, ke li gvidu ilin ankoraŭ trans la malvasta trabo. Kiam la knabo transiradis, la Anĝelo balancis tiel forte, ke tiu falis en la riveron kaj dronis en ĝi.
- Ho ne! Mi ne eltenos tion! - kriis per la tuta gorĝo Johano. - Mi jam nenien iros kun vi! Mi preferas iri sola tra malluma valo kaj eĉ disŝiru min sovaĝaj bestoj, ol se mi plu estus ironta kun vi! Mi eltenis, kiam vi priŝtelis la noblulon, kaj la oran pokalon vi donis al la malbona avarulo. Mi vidis, kiam vi bruligis la domon de la malriĉa familio, sed tio, ke vi mortigis la senkulpan infanon estas jam tro multe por mi! Vi estas neniu anĝelo sed demono - kriis la homo.
- Mi estas anĝelo sendita de la Dio, por plenumi Lian volon sur la Tero, kaj klarigi al vi, kia estas Lia vojo - li respondis.
- Malvero! La Dio ne estas tia! Li certe ne ordonis al vi fari tion, kion vi faris! - plu kriis Johano.

Tiam la Anĝelo respondis:
- Bone, mi rakontos al vi, kial mi kondutis tiel en ĉiu el tiuj situacioj. Jen en la pokalo, kiun mi forprenis de la nobla homo estis veneno. Lia malamiko ne donis ĝin al li, por interpaciĝi, sed por neniigi lin de la mondo. Se mi lasus al li la pokalon, la homo veneniĝus. Nun tamen la malbenanta avarulo posedante la pokalon reprenos sian punon pro siaj multaj pekoj.

La malriĉulo, kies domon mi bruligis, trovos en ĝia postbrulejo grandan trezoron, kiu permesos al li bonstate vivi ĝis la vivofino. Se mi ne bruligus ilian domon, ili neniam trovus la trezoron. Anstataŭ tio la viro, kiun ni renkontis apud la rivero, estis malbonulo. Li ne volis koni la Dion kaj li gvidis sian vivon nemorale. Lia fileto, kiun mi dronigis, estonte fariĝus granda murdanto. Post la perdo de sia malgranda filo, kiu ja trafos al la Ĉielo, lia patro konvertiĝos al la Dio kaj ŝanĝos sian vivon. Tiel ili ambaŭ estos en la Ĉielo, kaj se mi ne farus tion, ili fariĝus kondamnitaj. Ĉu tiuj ĉi klarigoj helpis vin kompreni la Dian volon?

Johano aŭskultante la rakontadojn de la Anĝelo ekkomprenis, ke la Dio vidas ĉion alie, kaj pli perfekte ol ni homoj. Li komprenis ankaŭ, ke la Dio havas la plej bonan solvon je ĉio, kvankam iluzie tio ŝajnas tre doloriga. La homo perceptis, ke eĉ el la plej granda malbono la Dio povas elkonduki la bonon.