La blinda bankisto

En la universitata kvartalo de la Kenyatta universitato ĉiuj konas lin kiel bankiston kiu ne kapablas vidi ion: Dennis Nyariaro, 25-jara, estas blinda kaj tio estas lia plej granda pluso: Ĉu monbileto estas falsa, tion li povas senti.

Pro lia blindeco li nur malrapide aliras sian celon, nome filion de banko por tie depreni kontantan monon. Reirante li portas kun si 100.000 kenjajn ŝilingojn en malgranda poŝo . La sumo en la valoro de pli ol 600 eŭroj estas la sesoblo de averaĝa kenja monata salajro. En la centro de Najrobio sufiĉas jam multe malpli por esti atakata de rabistoj, sed Dennis ridas: "Al mi nenio okazos", li diras kaj transiras relvojon helpe de sia blindulbastono.

Kio en Eŭropo ĵus estas tute laŭmoda, nome la nekontanta pago per mobilfono, tio en Afriko jam delonge estas konata. Dennis profitas de mobilfona pagsistemo kiu funkcias en Kenjo de 5 jaroj kaj kiu por multaj kenjanoj faras bankojn superfluaj. Kiu havas mobilfonon, tiu povas mendi kaj funkciigi en ĝi monĝiran funkcion. La gvidanto en tiu merkato estas la mobiltelefona servo Safaricom kun aktuale 20 milionoj da klientoj. Ĉiu dua kenjano telefonas en tiu reto. 14 milionoj el ili dum la pasinta jaro uzis la montranspagan servon M-Pesa. Tiel Safaricom fariĝis interalie la plej granda impostopaganto de la lando.

Sufiĉas telefonnumero por transpagi monon, ĉiu transpago postulas PIN-on (personan identigan numeron). Oni povas enpagi kaj depreni monon en malgrandaj kioskoj inter kiuj troviĝas ankaŭ tiu de Dennis. Depende de la sumo por elpago de mono pagendas inter 9 cendoj kaj 3 eŭroj da kotizoj kiujn inter si dividas la kioskulo kaj la mobilfona provizanto.

La verda budo de Dennis mezuras 2 kvadratajn metrojn, ĉe la antaŭa flanko ĝi havas kradon. Preskaŭ 28.000 budoj kiel tiu Dennis funkcias en tuta Kenjo kaj nur sur la merkato apud la universitato enŝtopiĝas almenaŭ 20 kioskoj por M-Pesa en malgrandajn niĉojn.

Por la kenjanoj la plej granda avantaĝo de la mobilfonaj kontoj estas ke ili nek bezonas kreditkartojn nek devas porti kontantan monon kun si. 100 ŝilingoj por la aŭtobuso sufiĉas. Unu vizito al frizisto, unu biero ĉe la baro, la aĉetoj en la superbazaro - ĉio estas pagebla jam preskaŭ ĉie per mobilfona transpago. Kaj kiu tamen foje bezonas kontantan monon aŭ volas enpagi ĝin, tiu iras al unu el tiuj verdaj budoj kun krado.

Dennis konas la riskon, li elektis bonvenan lokon por sia negoco, nome rekte ĉe la ekstera muro de la universitata kampo. El la tri pordegoj de la universitato elfluas studentoj, kelkaj el ili fariĝis fidelaj klientoj de Dennis. "Esti blinda estas por mi la ideala merkatika strategio", li diras. Kiam li trairas la universitatan kampon, li aŭdas la studentojn flustri, pri la frenezeta, blinda junulo kun la M-Pesa-budo. En merkato kun absurda trooferta situacio rilate al verdaj monbudoj lia handikapo estas unika eco kiu ĉiutage alportas al li novajn klientojn.

Sed lia blindeco ne estas la sola atuto en la granda konkurenco. Li malfermas sian budon matene duonan horon antaŭ la aliaj konkurantoj kaj fermas ĝin vespere duonan horon post la aliaj. Kaj li nur fermas kiam li estas atinginta sian ĉiutagan celon, nome enspezi 1000 ŝilingojn. Kaj tiel la negoco pri la mono vere bone vivtenas lin.