La ozona tavolo rekreiĝas
Mezuradoj indikas ke la ozona tavolo de iom da tempo malrapide rekreiĝas. Laŭ studaĵo publikigita antaŭ nelonge ankaŭ rilate al la damaĝanta ultraviola radiado kiu pro la ozona truo pli forte atingis la grundon la situacio povus nun turniĝi. Tiu turnopunkto alvenis antaŭ ĉirkaŭ kvin jaroj. Oni atingis grandajn progresojn rilate al sulfura dioksido. La sandamaĝanta gaso kiu respondecas ankaŭ por la acida pluvo hodiaŭ enaeriĝas konsiderinde malpli ol ankoraŭ antaŭ kelkaj jardekoj. La sulfura dioksido formas en la atmosfero etajn gutojn kiuj reflektas la sunlumon kaj precipe ties ultraviolan parton. Pro la nun malpli granda malpuriĝo de la aero tiu efiko reduktiĝas. Alvenas malpli da ultraviola radiado sur la tero.
Tiu pliboniĝo de la situacio signifas sukceson de la mondskala politiko pri protektado de la medio. La multjaraj klopodoj montriĝas ankaŭ ĉe la mezuritaj datumoj. La kresko de la ultraviola radiado estas haltigita. Tio estas kuraĝiga novaĵo ĉar ĝi pruvas ke la homaro kapablas entrepreni ion por resanigi la situacion de la medio. La protokolo de Montrealo kiu celas realigi paŝojn por la protektado de la ozona tavolo, kiel ekz. la malpermeson de la FCKH-gasoj, estis sukcesa.
Tio nun ne jam signifas ke ni en Eŭropo povos rezigni pri sunprotekta kremo kun alta lumprotekta faktoro. Ni daŭre devas protekti nian haŭton. Precipe dum printempo oni antaŭvidas tre altan ultraviolan enradiadon. La kaŭzo por tio estas la evoluo de la ozona tavolo super la polusoj. Tie la protekta tavolo daŭre malkreskas. La arktikaj aeraj masoj ŝvebas tien kaj reen - dum malfrua vintro kaj dum printempo ĝis super meza Eŭropo. Tial la efikoj de la arktika perdo de ozono dum kelkaj tagoj en la jaro estas ankaŭ senteblaj super la kapoj de la eŭropanoj. Tio estas la tagoj dum kiuj minacas haŭtbruliĝoj.
Super la polusoj la situacio tamen estas alia: La koncentriĝo je FCKH ja komencis malaltiĝi sed la gasoj estas tre longdaŭraj kaj restos ankoraŭ dum jardekoj en la atmosfero. La solaj FCKH-gasoj mem kondukus nur al malgranda malkresko de la ozona tavolo. Sed tiuj gasoj fariĝas vere agresemaj se ili kuntuŝiĝas kun ekstrema frosto. Tiuj malaltaj temperaturoj estas atingataj nur en la polusa stratosfero. Ke dum la jaro 2011 unuafoje aperis ozona truo super la arktiko, tio rezultas el la ŝanĝiĝo de la klimato. Tio plifortigas la procedon de la malkresko de la ozona tavolo. La malsupraj aeraj tavoloj per tio ja plivarmiĝas, la supraj aeraj tavoloj aliflanke, nome la stratosfero, malvarmiĝas pli.