Frandi delikatan italan laktaĵon

Tiun ĉi sonartikolon verkis kaj produktis Gian Piero Savio el Israelo

Hejmfarita "ricotta fresca"

Gustumo de "ricotta fresca" (esperante, "freŝa selaktaĵo") ĵus preparita, morbida kaj varmeta, sur tranĉaĵo el nigra pano kun tomato, muelita mara salo kaj virga olivoleo (rigardu foton no. 1) estas por mi unu el plej simplaj kaj kontentigaj plezuroj de la vivo.

Kvankam kompreneble oni povas aĉeti tiun ĉi laktaĵon, la rezulto de ĝia mempreparado abunde kompensas la laboron. Krom ŝparo de mono, hejma preparado havas aldonan grandan avantaĝon, ĉar la investo de persona atento kontribuas al produktado de laktaĵo, kiu posedas neimiteblan delikatan kaj karesan guston.

La itala termino "ricotta" devenas el la adjektivo "re-kuirita". Tradicie la produktado de tiu ĉi freŝa selaktaĵo komenciĝis pro la neceso uzis la laktoseron restantan en la produkta procezo de malmolaj fromaĝoj: el parmezano en norda Italujo ĝis ŝaflakta fromaĝo en la sudo. La italaj fromaĝfaristoj kutimiĝis rekuiri la laktoseron aldonante iom da freŝa lakto, vinagron aŭ salan solvaĵon, tiel kreante blankan fromaĝon, tre morbidan kaj surprize bongusta. Ĝi enhavas malmulte da grasoj sed amason da proteinoj kaj kalcio.

En Italujo oni kutimas manĝi tiun selaktaĵon ĵus kiam ĝi estas freŝa aŭ sali ĝin por obteni, post kelktaga atendo, malmolan salan fromaĝon, nomatan "ricotta salata". En la sudo, la freŝa selaktaĵo posedas esceptan molan  kaj kremkonsistan strukturon pro aparta konservadmetodo. Tre konata estas ankaŭ la "ricotta affumicata" (t.e. fumaĵita selaktaĵo), kiun tradicie oni obtenis per ĝia pendigo sur fajrujo kaj kiun oni poste raspas sur pastaĵoj.

Ne nur en kamparo sed ankaŭ en urbo, italoj ofte preparas tiun freŝan selaktaĵon per simpla metodo. Oni nur uzas freŝan lakton, vinagron aŭ buterlakton kaj laŭvole kremon.

Jen ĉi sube mia preferata simpla recepto. La ingrediencoj  aperas en la foto no.2. Por fari 400 gramojn de "ricotta fresca" oni bezonas du litrojn da freŝa lakto, duonlitron da buterlakto kaj unu kulereton kaj duonon da salo. En grandan poton oni enmetas lakton kaj buterlakton kaj varmigas la tuton ĝis la sojlo de bolado (t.e. je ĉirkaŭ 90 gradoj), miksante fojfoje por eviti, ke la lakto adheru al la fundo.

Kiam la lakto preskaŭ ekbolas kaj, kiel tre grava signalo, surface ekapartiĝas iom da laktosero, oni estingas la fajron, aldonas la salon kaj atendas 15 minutojn sen miksi. Poste, helpe de multetrua ĉerpkulerego, oni transferas la malgrandajn fromaĝajn koagulaĵojn enen de kanvaso kuŝigita sur kribrilo.

Post du horoj de ellikiĝo, la selaktaĵo estas preta (vidu foton no. 3). Nun, se vi tuj deziras gustumi vian ĉefverkon, organizu vin mem laŭ la foto no. 4, kaj... bonan apetiton!