El mia tirkesto

Tiun ĉi sonartikolon verkis kaj produktis Andreo Bach el Gdynia en Pollando

Mi ne opinias min poeto, verkisto, sciencisto aŭ ĝenerale iu fakulo. Tamen ekde mia junaĝo mi ŝatas skribi. Elpensi versaĵeton estis por mi kaj facila kaj agrabla okupo. Mia "tirkesto", kiel oni diras, enhavas plurajn skribaĵojn. Tamen mia vera aventuro komenciĝis dum unu el tendumadoj kun gekolegoj, kiam ni estis mezlernejanoj. Ni tiam volonte pasigis niajn feriotagojn apud tiu aŭ alia proksima lago. Unufoje okazis io, kio vere min inspiris. Iuvespere ni povis ekaŭdi belan kantadon akompane de gitaroj, kiu ege ekplaĉis al ni, do ni decidis aliri pli proksimen kaj laŭeble interkonatiĝi kun la kantistoj. Ĉi tiel okazis. Ni ĉiuj estis ravitaj pro la vera koncerto, kiu aŭdiĝis tiuvespere. Precipe raviĝis niaj koleginoj. Mi ne devas aldoni, ke knaboj en tiu aĝo faras plurajn klopodojn por imponi al la t.n. bela sekso. Niaj novaj kolegoj tiel bele kantis kaj plukis la kordojn, ke la knabinoj el nia societo preskaŭ enamiĝis. Tiutempe mi estis jam post kelkaj jaroj de mia muzika edukado, sed gitaron mi ankoraŭ ne ludis. Kia malbonŝanco.

Tuj post la reveno hejmen mi aranĝis por mi gitaron. Pasis apenaŭ kelkaj tagoj, kaj mi ellernis sufiĉe multe da akordoj bezonataj por akompani al si gitare. Kaj ĉu vi scias, kio okazis poste?

Dum la sekvaj tendumadoj mi estis stelulo. Verdire knabinoj ne nepre svenadis pro mia kantado (aŭ aspekto), sed mia rango plialtiĝis kelkoble. Mi povas nur mencii, ke mi pasigis tiun tempon agrablege, skribinte plurajn kanzonojn kun miaj tekstoj. La kanzonoj estis simplaj, sed ĝuste pri tio temis al junularo. Ili - la tekstoj kaj multaj aliaj - ĝis hodiaŭ dormetas en diversaj kajeroj kaj en la memoro de personoj, kiuj ilin iam aŭdis. Certe ĉi tiel restos, kaj mi tute trankvile, sen emocioj povas de tempo al tempo eltiri ion kiel interesaĵo. Ĉi-sube sur la foto vi povas rekoni min kun gitaro - tiufoje kiel stelulo inter esperantistaj junulinoj, kies okuloj sekvas la tekstojn, ne la gitariston :-)

Kaj hodiaŭ el mia tirkesto, se vi permesos, mi prezentos al vi kanzonon en Esperanto. Ĝi estas kvazaŭ manifesto skribita de mi antaŭ pli ol dudek jaroj. La registraĵo - verdire surbendigo - devenas el ĉ. 1986, kaj estis realigita en mia tiutempa ĉambro, do ne temas pri ia studio.

Mi titolis ĝin "Kun bona vorto". Jen ĝi.

Kun bona vorto, pro propra volo
mi iras al vi nun.
Memoru, fratoj, por ĉiuj homoj
egale brilas sun'.
Ĉiuj loĝantoj de nia mondo
devus kompreni, ke
tro longe ili estis malamaj
kaj malkonsentaj tre.
 
Ref.:
Bezonas homoj lingvoperanton -
tutcerte estas ĝi Esperanto.
Kaj estu certaj ĉiam,
por ĉiuj same brilas
la signo de l'esper' - verda stel'!

Ĉiam pli ofte tute mondskale
aŭdiĝas kuna kri'.
Sed lingvaj baroj ĝenas nin tamen,
dum agi volas ni.
Jam venas tempo de kunlaboro
por bono kaj feliĉ'.
Kondukas tien nur unu vojo
- per interkompreniĝ'!

Ref.:
Bezonas homoj ...