Eĉ bonega ideo ne ĉiam sukcesas

Tiun ĉi sonartikolon verkis kaj produktis Gian Piero Savio el Israelo

Kuirilo por polento kaj teorio de disvastiĝo de novaĵoj

En mia antaŭa sonartikolo, parolante pri preparo de polento mi asertis: "Ne estas mallongigo por preparo de bonega polento: ĝi postulas 25-30 minutojn de atenta kuirado kun daŭra miksado de la kaĉo". Kompreneble, estas ankaŭ aliaj kuiraĵoj nepre postulantaj tre longtempan daŭran miksadon dum kuirado, ĝis ekz. la fama argentina "dulĉe de leĉe" aŭ laktokaramelo, kiu postulas, laŭ la originala neimitebla tradicia recepto, du horojn kaj duonon de senĉesa miksado!

Ĝuste antaŭ 20 jaroj, ĉi tie en Israelo, kibuca komenca entrepreno elpensis kaj produktis novigan elektran kuiraparaton. Oni ĝin surmerkatigis sub la nomo "dayaChef", tre verŝajne el la kunmeto de la punĝaba termino "daya" (t.e. "kompato") kun la konata vorto "chef" (t.e. "ĉefkuiristo"); do, oni intence celis mildigi la "penon" de tiuj, kiuj ŝatas (aŭ devas) pasigi sian tempon en kuirejo.

Tiu ĉi kuirilo fakte estis sintezo de kelkaj novigaj bazaj karakteraĵoj:
efika kuirado, fritado en profunda oleo, aŭtomata miksado (en maniero kontinua aŭ malkontinua aŭ kun longaj intervaloj), du tempomezuriloj (unu por la taŭga kuiradtempo kaj la alia por la tempoj kaj ritmoj de miksado), kaj fine, speciala kuirpoto je 4,3 litroj.

Tiu-tempe oni reklamadis la kuirilon kiel unikan sistemon, kiu permesas kuiradon de prilaboritaj pladoj sen tro da engaĝiĝo.
Jen kiom alloge la reklamado (vidu ankaŭ en la supra bildo) prezentis la "virtojn" de la noviga kuirilo "dayaChef":

* ĝi vaporkuiras legomojn kaj manĝaĵojn sen tro da grasoj,

* kuiras rizon kaj pastaĵojn sen postuli daŭran miksadon,

* fritas anstataŭante specife dediĉitan aparaton,

* preparas polenton, pureon kaj pasteĉon senpene,

* preparas facile kaj akurate fajnajn marmeladojn kaj kremojn,
* kuiras stufaĵojn sen postuli atenton,

* kuiras per akva mergovarmigo sen postuli duoblan poton,

* perfekte kuiras pladojn laŭ la orienta kuirmaniero,

* kaj eĉ preparas eksterordinaran pufmaizon!

Kompreneble, mi, kiel teknomaniulo kaj amatora kuiristo, malkovrinte la novaĵon, tuj entuziasme aĉetis kaj ruze donacis ĝin al mia edzino. Sed fakte post kelkaj komencaj feliĉaj provoj, la revolucia kuirilo fariĝis, ĝis nuntempe, eleganta surmeblaĵo en nia kuirejo, tre malofte uzita! Same, "dayaChef", malgraŭ sia perfekta funkciado, fiaskis kiel komerca varo.

Klopodante nun analizi la kaŭzojn de tiu surpriza malsukceso, mi ankaŭ rememoris pri artikolo de nia brila samideano Dennis Keefe en La Balta Ondo, "Teorio de disvastiĝo de novaĵoj, aplikata al Esperanto" (vidu ĉi tie).

Mi citas: "Multe da esperantistoj, kiel multe da aliaj homoj, kredas, ke se nova ideo aŭ nova produkto estas pli bona ol konkurencaj ideoj kaj varoj, ĝi nature estos post nemulta tempo akceptata aŭ aĉetata de homoj. ... Eĉ bonaj ideoj (boneco dependas de la perceptado kaj vidpunkto de la celgrupo) ofte bezonas multajn jarojn antaŭ ol esti akceptataj".

Do karaj samideanoj, ni fide akceptu la vortojn de nia L.L.Zamenhof el lia poemeto "La vojo":

L'espero, l'obstino kaj la pacienco –
jen estas la signoj, per kies potenco
ni paŝo post paŝo, post longa laboro,
atingos la celon en gloro.

Tio estas:  "La Estonto Estas Nia"!