Ĉu troveblas fonto de juneco?
La kaŭzo ke ni senteble plimaljuniĝas troviĝas en la streso kiun suferas niaj ĉeloj kun pliiĝanta aĝo kaj ke la rimedoj de la ĉeloj defendi sin kontraŭ tio, perdiĝas iom post iom. Sed nun oni trovis genon kiu povus ŝanĝi la situacion: SIRT3
"... dum tiu tempo cirkulis fabelo pri fonto kiu farus el maljunuloj denove junuloj. Tiu rakonto estis konfirmita de la ruĝhaŭtuloj ke kapitano Juan Ponce vagadis inter tiuj insuloj dum pli ol ses monatoj por serĉi tiun fonton." Li ne trovis ĝin, la konkeristo Juan Ponce de León kiu kiel unua hispano metis siajn piedojn sur la grundon de Florido (kaj kiu donis al la regiono la nomon pro la abundeco de floroj). Nu, li almenaŭ fariĝis la plej fama serĉanto de la fonto de juneco. Kiel unua raportis pri la fonto la antikva greko Herodoto - ĉe li la fonto troviĝis en Etiopio - pli poste la alĥimistoj provis trovi bonŝancon kaj hodiaŭ tion faras la molekulbiologoj.
Alie ol iliaj antaŭuloj ili eĉ jam trovis ion tian, almenaŭ ĉe testbestoj kaj tie en la gengrupo resp. proteingrupo de la sirtuinoj. Tiuj sirtuinoj aktivas precipe en la mitokondrioj, tio estas la energicentraloj de la ĉeloj, en ili konvertiĝas la energio de la nutraĵo al energio de la korpo (ATP), tio estas riska procedo, ĉar dum la procedo ekestas agresemaj molekuloj, "liberaj radikaloj", ili alportas al la ĉeloj oksidigan streson. Pro tio necesas kapti ilin kaj forpreni ilian malmildecon. Tion interalie prizorgas sirtuinoj. Kaj tio verŝajne estas la kaŭzo ke genteknike enkonstruita aldona kopio de sirtuino - nome SIRT 2 - plilongigis la vivon de vermoj kaj muŝoj kaj ke SIRT6 same efikis ĉe musoj.
Tamen kelkaj el tiuj konstataĵoj estas disputindaj kaj ili ĉiuj ja bremsis la maljuniĝon - sed ili nenion kaj neniun plijunigis. Nun unu el la sirtuinoj vere kapablas tion, nome SIRT3, ankaŭ ĝi kaptas liberajn radikalojn kaj plifortigas la efikon de la enzimo kiu mildigas la radikalon (superoksiddismutazo), ĝi minimumigas samtempe la produktadon de la radikaloj per redirektado de la metabolismo de la karbonhidratoj al la graso.
Tio vere havas plijunigan efikon, kiel montriĝis ĉe musoj resp. ĉe iliaj hematopoetaj praĉeloj. Tio estas la ĉeloj kiuj ĉiam denove kreskigas sangoĉelojn. Sed pro la maljuniĝo ilia efikeco malkreskas, ili kreskigas malpli da ĉeloj je malpli bona kvalito. Malantaŭ tio kaŝiĝas supozeble laŭaĝe malkreskanta aktiveco de SIRT3: Se oni reaktivigas la genon, ĉio inversiĝas. La praĉeloj rejuniĝas kaj fariĝas pli produktivaj.
Necesas tamen atenti: Ĉe musoj jam multe sukcesis kio poste ĉe homoj malsukcesis. Montriĝis ke alia miraklaĵo alportis duflankan efikon, temas pri rapamicino kiu estas produkto de bakterio. Ĝi ja donacis (denove al musoj) pli longan vivon, sed ĝi alportis ankaŭ diabeton.
La tria atentigo fontas jam el la epoko de León: "Estis jam sufiĉe granda bubaĵo kiun permesis al si la ruĝhaŭtuloj kiam ili raportis la rakonton pri la fonto de juneco, sed pli granda estis ankoraŭ la frenezo de la kristanoj kredi ĝin kaj malŝpari la tempon pri serĉado de tiu fonto."